No. 12

                Kolejny dni mijały, a piłkarz powoli wracał do pełni sił. Z samego rana małżonkowie udali się do kliniki, gdzie Sergiemu zdjęto usztywnienie na palec. Doktor Mendez wykonał jeszcze kilka badań i z radością obwieścił, że on sam nie widzi żadnych przeciwwskazań do powrotu blondyna na boisko. Jednak ostatnie zdanie zależało od klubowego sztabu lekarskiego.

                Od razu po wyjściu Carmen zawiozła męża do Ciutat Esportiva, gdzie miał się stawić z najnowszymi wynikami oraz opinią Mendeza. Zostawiła go tam, a sama udała się do siedziby swojego wydawnictwa, by sprawdzić, czy wszystko było w porządku i podpisać kilka dokumentów. Niestety już na samym wejściu coś podniosło jej ciśnienie. A raczej ktoś.

– Carmen, czy to prawda, że rozwodzicie się z Sergim? – pędem rzucił się do niej dziennikarz.

– Wróciliście do siebie po separacji?

– Co na to Coral Simanovich, z którą był widywany ostatnio twój mąż?

– Daliście sobie kolejną szansę?

– Jesteś w ciąży? – przekrzykiwali się kolejni, rządni sensacji plotkarze.

– Nie będę się wypowiadała na temat moich prywatnych spraw! – krzyknęła, łapiąc klamkę od drzwi wejściowych – Jeśli chcecie jakiegoś oficjalnego stanowiska, to zgłoście się do agenta pana Roberto albo do niego samego! I proszę mnie więcej nie nachodzić, bo zadzwonię na policję! – wściekła weszła do budynku i wręcz wbiegła po schodach – Co za cholerne sępy! – wysapała, opierając się o kontuar swojej asystentki – Od dawna tak tu stoją?

– Nie, tylko dzisiaj… – odpowiedziała zawstydzona – Kilka dni temu ktoś pytał, kiedy szefowa będzie w biurze, ale ja nie miałam pojęcia, że to dziennikarz! – pisnęła – Tak bardzo przepraszam…

– Daj spokój, kochana, nie masz za co przepraszać. – pokręciła głową, poklepując ją po dłoni – W sieci pojawiło się kilka moich zdjęć z Sergim Roberto i teraz szukają sensacji – westchnęła.

– To teraz będą tak panią nachodzić? Bezczelne pismaki! – oburzyła się dziewczyna.

– Mam nadzieję, że nie. Kazałam im się zwrócić do Sergiego albo do jego agenta. Ale obawiam się, że przez najbliższych kilka tygodni będę miała zawaloną skrzynkę mailową z prośbami o komentarz albo o wywiad.

– Przykro mi…

– Spokojnie, nic z czym nie miałabym już doświadczenia w przeszłości. Idę do siebie. Możesz łączyć rozmowy – uśmiechnęła się do Ellie.

                Rozsiadła się wygodnie w swoim wielkim, skórzanym fotelu prezesa i zajęła papierkową robotą. Roberto wiedział, że brunetka zostanie na trochę w firmie i miał sobie załatwić podwózkę do domu. Zaś wieczorem mieli wspólnie udać się na Camp Nou, by obejrzeć spotkanie fazy grupowej Ligi Mistrzów.

– Szefowo, przyszła tu pewna kobieta i nalega na spotkanie z panią… Mówiłam, że nie pani czasu, ale ta się upiera…

– Wygląda na dziennikarkę? – skrzywiła się.

– Nie. – pokręciła głową – To Coral Simanovich – wyszeptała konspiracyjnie.

– Ta Coral? – potrząsnęła głową – Czego ona może chcieć? No dobrze, wpuść ją, ale gdyby zrobiło się tu głośno albo coś niepokojącego byś usłyszała to…

– Będę mieć oko na pani gabinet – posłała jej pokrzepiający uśmiech i wyszła, a po chwili po pokoju rozniósł się bardzo słodki zapach. No tak. Modelka.

– Ładnie się tu urządziłaś – burknęła, siadając na krześle naprzeciwko biurka Soler.

– Dzięki. – odłożyła pióro na bok – Co cię tu sprowadza, Coral? – uśmiechnęła się sztucznie do swojego gościa.

– Co cię łączy z Sergim?

– Już zapomniałaś? – zaśmiała się – Jestem jego żoną – uniosła w górę rękę z obrączką.

– A jednak nie było cię tu długo. Ładnie to tak zostawiać męża samego? – szyderczy uśmiech wpełzł na jej twarz.

– To tylko i wyłącznie nasza sprawa. – warknęła – O ile mi wiadomo, Sergi wyraźnie dał ci do zrozumienia, że masz spadać na drzewo.

– Mylisz się, moja droga. Ja się tak łatwo nie poddam. Lepiej by było dla ciebie, gdybyś znowu zniknęła z jego życia. Tym razem raz na zawsze. Podobno już planujecie podział majątku i rozwód? – uniosła w górę brew, podnosząc się i zmierzając do wyjścia.

– Jeśli zawsze wierzysz w to, co napiszą na portalach plotkarskich, to lepiej nie zaglądaj w swoją rubryczkę, bo jeszcze dostaniesz depresji. Trzymaj się z dala ode mnie i mojej rodziny, Simanovich. Ja nie żartuję – warknęła.

– Jeszcze zobaczymy, kto tu pożałuje, Soler – zaśmiała się i zniknęła za drzwiami.

                Gdy tylko wróciła do domu, mąż od razu porwał ją w ramiona i wyściskał za wszystkie czasy. Okazało się, że dostał pozwolenie na powrót do pełnych treningów i będzie mógł zagrać już w najbliższy weekend. Brunetka pogratulowała mu, ale nie potrafiła wykrzesać z siebie dużo energii.

– Ej, Carmi, co jest? – podszedł do kobiety, gdy ta malowała się przed lustrem w łazience i mocno ją do siebie przyciągnął – Widzę, że coś cię gryzie. Powiedz mi, kotku. Może coś da się z tym zrobić?

– Była dzisiaj u mnie w biurze Coral. – westchnęła, odkładając maskarę. Mina piłkarza momentalnie przeszła ze zdziwionej na wściekłą – A jeszcze przed wejściem do firmy czekali na mnie dziennikarze.

– Moment, po kolei. – pokręcił głową – Czego chciała od ciebie ta idiotka? – warknął, odwracając żonę przodem do siebie.

– Idiotka? Myślałam, że całkiem miło spędzałeś z nią czas – prychnęła.

– Idiotka, bo jak inaczej nazwać babę, która nachodzi żonę faceta, który kazał jej spadać i trzymać się z daleka od jego rodziny?

– No cóż, może po prostu dałeś tej idiotce nadzieję na to, że traktujesz ją poważnie i że to ja jestem przeszkodą na waszej drodze do szczęścia? – zwęziła oczy w szparki.

– Chyba sobie żartujesz, Carmen! – krzyknął – Okay, spotykałem się z nią, kiedy byłaś w Amsterdamie, ale nigdy jej niczego nie obiecywałem! To nawet nie był żaden związek!

– A jednak nie powiedziałeś jej, że masz żonę – zauważyła.

– Wiem i to był mój błąd. – westchnął – Przepraszam, skarbie. – przyciągnął ją bliżej do swojego twardego torsu – Powiesz mi, czego chciała? – założył jej kosmyk włosów za ucho.

– Zasugerowała delikatnie, że powinnam znowu zniknąć z twojego życia. Tym razem całkowicie. I coś było o tym, że pożałuję… – jęknęła – Nie wiem, Sergi, ona jest jakaś dziwna! Najpierw wkurzyli mnie ci idioci z gazet, a potem jeszcze ona dorzuciła swoje trzy grosze. To naprawdę nie był miły dzień. Przynajmniej dla mnie – spuściła wzrok na podłogę.

– A te sępy? O co chodziło? – położył palec pod jej brodą, zmuszając, by na niego spojrzała.

– Pytali o to, czy się rozwodzimy, czy do siebie wróciliśmy i takie pierdoły. Ktoś zapytał mnie nawet, czy jestem w ciąży. – przewróciła oczami – Kazałam im się zwrócić do ciebie albo do twojego agenta, a mi dać spokój, grożąc przy tym policją – wzruszyła ramionami.

– Załatwię to, obiecuję, kotku – cmoknął delikatnie jej usta.

                I tak jak powiedział, tak zrobił. Kiedy tylko dotarli na stadion, odnaleźli Abidala, któremu Sergi polecił wystawienie zakazu stadionowego dla Coral – tak na wszelki wypadek. Nie chciał, by jego żona musiała ryzykować spotkaniem z modelką za każdym razem, gdy postanowi obejrzeć mecz z trybun. Następnie usiedli wygodnie na przypisanych im miejscach, a piłkarz wyjął z kieszeni swój telefon i zrobił zdjęcie ich splecionych dłoni, na których znajdowały się błyszczące, złote obrączki od Cartiera. Od razu dodał je na swój profil, okraszając podpisem: 

Żona. Mąż. Pasja. #wiecznamiłość. 

Tym zdjęciem miał nadzieję uciąć wszelkie spekulacje na ich temat.

***

Coral namiesza? A może sobie odpuści? Jak sądzicie?