No. 13

                W świetnym nastroju wrócił do mieszkania po dzisiejszym treningu. Valverde powołał go na jutrzejszy mecz wyjazdowy. Uśmiechnięty od ucha do ucha odstawił na blat siatki z zakupami i zabrał się za przygotowywanie chilli con carne, które tak bardzo uwielbiała jego żona. Mieli dzisiaj co świętować. Nie dość, że Sergi był w pełni zdrowy, to wszelkiej maści dziennikarze odczepili się od nich, kiedy tylko po sieci rozeszło się zdjęcie z ich obrączkami. Agent natomiast przyznał podczas rozmowy w rozgłośni COPE, że „Państwo Roberto są małżeństwem od przeszło pięciu lat i są szczęśliwi”, prosząc jednocześnie o uszanowanie prywatności tych młodych ludzi.

– Już jestem! Coś się stało, że kazałeś mi wcześniej wyjść z wydawnictwa? – usłyszał głos w holu, a już po chwili trzymał brunetkę w swoich ramionach.

– Dzień dobry, skarbie – złożył na jej ustach długi, namiętny pocałunek, uśmiechając się przy tym szeroko.

– A czym sobie zasłużyłam na takie powitanie? – zachichotała, przygryzając wargę.

– Po prostu się stęskniłem za moją żonką. – wzruszył ramionami – Jadę jutro na mecz, wiesz?

– Och, to świetnie! – uściskała go mocno – A co tak pięknie pachnie?

– Zrobiłem obiad! – wypiął dumnie pierś – Ostatnio to ty o mnie dbałaś i mi gotowałaś, więc postanowiłem ci się dzisiaj odwdzięczyć. Dziękuję, że przy mnie byłaś i mi pomagałaś, kochanie. Chociaż dobrze oboje wiemy, że nie musiałaś. – pogłaskał ją po włosach – Jesteś najlepszą żoną pod słońcem.

***

                Dochodziła jedenasta, a Sergi wyszedł z mieszkania jakieś pół godziny temu. Carmen siedziała na łóżku i tępo wpatrywała się w leżącą u jej stóp walizkę. Zacisnęła mocno powieki i głośno odetchnęła, zastanawiając się nad tym, co powinna zrobić. Myślała o tym, co działo się z jej życiem. Jeszcze dwa lata temu wszystko było dobrze. A dziś? Była w związku nie-związku ze swoim jeszcze mężem i po prostu nie wiedziała, co o tym sądzić. Niby było między nimi dobrze, ale do tej pory nie poruszyli żadnego z ważnych tematów. Tak naprawdę rozmawiali tylko o pracy albo o pierdołach.

Carmen wprowadziła się do ich byłego mieszkania w Pedralbes, by mieć oko na Roberto, kiedy był w trakcie rekonwalescencji. Ale teraz? Teraz był już w pełni zdrów i gotów do gry, czego dowodem było powołanie na dzisiejszy ligowy mecz. Jej rola tutaj dobiegła więc końca. Nie rozmawiali o tym, co będzie później. Co więc miała zrobić? Zostać, czy wrócić do siebie?

– Tak? – jej rozmyślania przerwał dźwięk przychodzącego połączenia.

– Dzień dobry, pani Soler. Z tej strony mecenas Ignacio Valdez. Nie przeszkadzam?

– Nie, nie przeszkadza pan. W czym mogę panu pomóc?

– Chciałem panią poinformować, że wczoraj wieczorem otrzymałem potwierdzenie z sądu, że wyznaczono termin rozprawy.

– Kiedy? – wyrzuciła z siebie.

– Za dziesięć dni, we wtorek o godzinie trzynastej. Powinna pani otrzymać też pismo, ale postanowiłem poinformować panią niezwłocznie. Mam nadzieję, że nie gniewa się pani, że zabieram jej czas w weekend?

– Nie, skądże. Dziękuję za telefon. Do zobaczenia w sądzie, mecenasie Valdez.

                Nie czekając, rozłączyła się i odrzuciła komórkę na materac. Cóż. Chyba właśnie otrzymała swoją odpowiedź. Skoro temat rozwodu nadal był aktualny, to nie było tu dla niej miejsca. Schyliła się i zasunęła zamek walizki. Podniosła ją i zaniosła do przedpokoju. Przeszła się po mieszkaniu i pozamykała wszystkie okna oraz drzwi tarasowe. Wzięła do ręki torebkę, a drugą pociągnęła za sobą bagaż, opuszczając apartament. Zamknęła drzwi na klucz, kiedy ponownie rozdzwoniła się jej komórka. Zdziwiona przesunęła palcem po ekranie i odebrała.

– Tak?

– Carmen? Z tej strony Maria – po drugiej stronie słuchawki usłyszała ciepły, nieco zachrypnięty głos.

– Tak, to ja. Coś się stało? – przestraszyła się, bo kobieta bardzo rzadko do niej dzwoniła.

– Czy mogłybyśmy się dzisiaj spotkać? Znalazłabyś dla mnie czas na kawę? Bardzo proszę, Carmen.

– Gdzie i o której? – zapytała prosto z mostu.

– O trzynastej u pani Marisy?

– Dobrze, będę.

– Do zobaczenia, Carmen.

                Nadal zszokowana godzinę później dotarła do swojego małego mieszkanka. Wypakowała ubrania i włożyła je do kosza na pranie, a następnie poprawiła delikatny makijaż i ruszyła na spotkanie w kawiarni. Pełna obaw co do nadchodzącej rozmowy.

                O tej porze w sobotę nie było tłumów u pani Marisy. Ludzie szykowali obiad lub po prostu rodzinnie spędzali czas. Weszła niepewnie do lokalu, rozglądając się. Na samym końcu,  przy stoliku w rogu dojrzała dwie kobiety, z czego jedna siedziała na wózku. Wzięła głęboki wdech i ruszyła w kierunku teściowej.

– Dzień dobry – przywitała się z kobietami, zajmując obok nich miejsce.

– Witaj, Carmen. Cieszę się, że znalazłaś dla nas czas – starsza kobieta posłała jej delikatny uśmiech.

– Hej, mam nadzieję, że nie obrazisz się, ale już ci zamówiłam kawę. Nie zmieniłaś upodobań, prawda? – zapytała niepewnie młodsza z pań.

– Nie. – pokręciła głową, uśmiechając się lekko – Miło cię widzieć, Anno.

– Ciebie również, kochana – poklepała ją po dłoni.

– Co się stało, że chciałyście się ze mną zobaczyć? Skoro jesteście tu obie, to podejrzewam, że macie poważny powód – upiła łyk kawy, bacznie się im przyglądając.

– Widziałam wasze zdjęcie na profilu Sergiego. – zaczęła cicho dziewczyna – Mama widziała kilka artykułów w gazetach…

– Proszę was, po tylu latach powinnyście już wiedzieć, że w tych wszystkich plotkach często nie ma za grosz prawdy! – jęknęła zirytowana.

– Podobno zajmowałaś się nim po wypadku na rowerze – zabrała głos pani Carnicer.

– Potrzebował opieki, pani Mario. Nie mogłam zostawić go samego. To naturalne, że się nim zajęłam. Nie uważam, żeby to było coś złego – wzruszyła ramionami.

– Oczywiście, że nie. – automatycznie zaprzeczyła – Wręcz przeciwnie, Carmen. Jednak musisz wiedzieć, że… – westchnęła.

– Kiedy wyjechałaś, Sergi bardzo to przeżył. – dokończyła za matkę Anna – Bardzo cierpiał i…

– Ja też cierpiałam – prychnęła.

– Posłuchaj, Carmen. Jesteś naprawdę wspaniałą dziewczyną i doceniam wszystko, co kiedykolwiek zrobiłaś dla naszej rodziny. Ale Sergi to mój syn i nie chcę, by cierpiał. Jeśli więc masz zamiar ponownie go skrzywdzić…

– Wiem, że może trudno wam w to uwierzyć, ale to nie ja skrzywdziłam Sergiego, tylko on mnie! – fuknęła, podnosząc się z krzesła – Małżeństwo to partnerstwo i kompromisy. Próba zrozumienia drugiej osoby. Staranie się. Ja sama tego nie pociągnę. – pokręciła głową – A pani syn nie chce niczego naprawiać.

– Dlaczego się rozstaliście?

– Niech zapyta pani Sergiego, dlaczego nasze małżeństwo to największa porażka mojego życia. Do widzenia.

                Wybiegła z kawiarni, próbując powstrzymać napływające do oczu łzy. Miała już dość. Dość tego wszystkiego. Dość Sergiego. Dość tego małżeństwa. Dość pytań o nie. Dość teściowej. Dość szwagierki. Dość tego, że ciągle musiała się przed kimś z czegoś tłumaczyć. Przez chwilę pomyślała, że żałuje powrotu do Barcelony. Że w Amsterdamie było jednak łatwiej. Tam przynajmniej nikt jej nie wypytywał o życie prywatne, a tutaj co i rusz musiała opowiadać o swojej przeszłości. Rozdrapywanie starych ran nie należało do najprzyjemniejszych.

                Gdy już była pod swoją kamienicą, wyjęła telefon i wybrała numer do jedynej osoby, z którą miała ochotę spędzić teraz czas. Chyba nawet potrzebowała się jej wygadać.

– Daniela, co powiesz na babski wieczór? Zrobię twoją ulubioną sałatkę i upiekę babeczki czekoladowe.

– Carmen, coś się stało? – zapytała zdziwiona.

– Po prostu… – jęknęła – Dzisiejszy dzień był do dupy. Z rana odebrałam telefon od prawnika z informacją, że w następny wtorek jest rozprawa, a potem… Cóż… Właśnie wracam ze spotkania z teściową, która się boi, że jej synek znowu będzie przeze mnie cierpiał. W ogóle nie brała pod uwagę, że to on spieprzył nasze małżeństwo, a nie ja, rozumiesz?!

– Czekaj… Co? Jaka rozprawa?

– Rozwodowa, a jaka? – przewróciła oczami, przekręcając klucz w zamku od drzwi wejściowych.

– Jak to… Przecież… Nic nie rozumiem…Myślałam, że wróciliście do siebie z Sergim?

– Tylko się nim opiekowałam, Dani…

– No dobrze, ale przecież wy… No wiesz… Zachowywaliście się jak normalne małżeństwo… Ze wszystkimi przywilejami.

– Bywa. – westchnęła – Ja już mam po prostu dość, Dani. Wpadniesz? Marc wróci przecież dopiero późno w nocy.

– Tak jak Sergi – zauważyła.

– Nie obchodzi mnie, kiedy wróci Sergi. Może już zadbać o siebie sam.

– Czekaj. To gdzie ty jesteś?

– U siebie w mieszkaniu. – odpowiedziała – W Barri Gótic.

– Będę za jakąś godzinę.

***

                Przekładała gorące jeszcze muffinki z blachy na ozdobny talerz, kiedy rozległo się dzwonienie do drzwi. Zdjęła w pośpiechu rękawicę kuchenną i poszła otworzyć. Z radością uściskała blondynkę i nakazała się rozgościć. Wyjęła z szafek dwa talerzyki i sztućce. Po chwili na stole wylądowała duża miska sałatki z wędzonego indyka, kukurydzy, żółtej papryki, ananasa, ryżu basmati i majonezu oraz dzbanek świeżo wyciśniętego soku pomarańczowego. Z głośników sączyła się muzyka, a dziewczyny zasiadły do szklanego, eleganckiego stołu.

– Dobra, Carmen. – Niemka odłożyła widelec i upiła łyk napoju – Powiesz mi, co się stało? O co w ogóle chodzi z tym rozwodem?

– Po wypadku Sergiego na tym pieprzonym rowerze wprowadziłam się do mieszkania w Pedralbes. – przyjaciółka kiwnęła głową na znak, że zrozumiała – Cóż, tak naprawdę już w szpitalu coś poczułam… Wiesz, takie iskierki jakie były między nami dawniej. – podświadomie się uśmiechnęła, opowiadając o tym – Sergi był taki miły i czuły, a zarazem taki…beztroski? – wzruszyła ramionami – Naprawdę było jak dawniej. Jak wróciliśmy do domu, zauważyłam, że znowu zaczął nosić obrączkę. Nie mieściło mi się to w głowie, bo… No bo jej przecież, do cholery, nie nosił! – parsknęła – Wypytywał mnie o Denisa i cieszył się, że go odstraszył… Wylądowaliśmy w łóżku – westchnęła.

– I co było potem? – zaciekawiona architektka pochyliła się nad stołem.

– Chciałam to zrzucić na to, że poniosła nas chwila i w ogóle, ale… On zaprzeczył. Naprawdę tego chciał. No i tak to jakoś poszło… Dni mijały, a my zachowywaliśmy się jak normalne, dobre małżeństwo.

– Dlatego myślałam, że wszystko sobie wyjaśniliście. Sergi wyglądał jak zakochany szczeniaczek ilekroć byłaś w zasięgu jego wzroku…

– I w tym problem, bo nie wyjaśniliśmy sobie nic. Nie rozmawialiśmy na żadne poważne tematy, Dani. Zrozum, – westchnęła – byłam tam, żeby mu pomóc, opiekować się nim. Ale jak pojechał rano na mecz, to dotarło do mnie, że już wszystko z nim w porządku, a ja nie wiedziałam, czy powinnam zostać, czy wrócić do swojego mieszkania. Nie wiedziałam, czego on by chciał.

– Co zadecydowało o tym, że wróciłaś?

– Przeznaczenie. – zaśmiała się, kosztując soku – Zadzwonił do mnie mecenas Ignacio. – śmiesznie wykrzywiła twarz, wymawiając to imię – Pełnomocnik Sergiego. Poinformował mnie, że za dziesięć dni ponownie będę stanu wolnego. Dani, skoro Sergi nadal chce się rozwieść, to oznacza to, że powinnam wrócić z Pedralbes do siebie. Miło spędziliśmy czas i tyle. Teraz pora oficjalnie zakończyć nasze małżeństwo – posłała smutny uśmiech, przyjaciółce, grzebiąc widelcem w sałatce.

– Ale może to jakaś pomyłka? – złapała ją za dłoń – Przecież jego zachowanie… Jego spojrzenia… Nawet to pieprzone zdjęcie na Instagramie…

– I może to, że rozwód ma być z orzeczeniem o mojej wyłącznej winie po to, żebym go nie oskubała z pieniędzy to też pomyłka?

– Co?! – pisnęła.

– Taaaa… Był u mnie kiedyś ten jego adwokat i wyraźnie mi powiedział, że to moja wina i nie dadzą mi żadnych pieniędzy.

– Co zrobiłaś?

– A co miałam zrobić? – zaśmiała się – Dani, ja nie potrzebuję pieniędzy Sergiego. Wiem, jak ciężko pracował na to, co ma i kim jest. Nie chcę mu niczego odbierać ani stwarzać problemów. Nie na tym powinien się skupić, a na sezonie, który się już poważnie rozkręca. Dlatego powiedziałam, że się zgadzam, wezmę wszystko na siebie, a jako że mieszkanie w Pedralbes jest na nas oboje to się go zrzeknę. A żeby było śmieszniej zaproponowałam, że jak Roberto chce, to nawet pół mojego wydawnictwa może sobie wziąć, bo nic innego nie mam.

– I jakim cudem nie porozmawiałaś o tym z Sergim?! – warknęła zdenerwowana.

– Cóż… Mieliśmy inne zajęcia. – oblała się rumieńcem – Zdecydowanie przyjemniejsze niż kłótnie.

– Boże, z wami jak z dziećmi. – przewróciła oczami – Chodźmy coś obejrzeć. Na co masz ochotę?

– Żaden ckliwy ani nawet gorący romans. Najlepiej dużo broni i krwi.

– Taaa, to może od razu film przyrodniczy o modliszkach, gdzie to partnerki odgryzają głowy swoim partnerom? – zaśmiała się jasnowłosa.

– Jak dla mnie super!

– Ugh. – westchnęła, przeglądając kolejne propozycje na Netflixie – A może obejrzymy ten serial o Nickym?

– Może być. – wzruszyła ramionami i sięgnęła po babeczkę. Ugryzła kawałek i ją zemdliło – Cholera! – zaklęła pod nosem.

– Coś się stało? – przejęła się jej przyjaciółka.

– Nie. – pokręciła głową, przykładając dłoń do ust i zamykając oczy – Trochę mi niedobrze, ale zaraz przejdzie – wstała i pobiegła po butelkę wody, z której natychmiast upiła spory łyk.

– Od dawna źle się czujesz? – przyjrzała się uważnie Niemka.

– Hmm… – zastanowiła się – Jak piekłam babeczki to też mnie od tego zapachu nieco zmuliło. Och. I rano, jak Sergo smażył jajka na bekonie. Wczoraj nie mogłam znieść zapachu salami, jak ten debil zrobił sobie kanapkę wieczorem. – pokręciła głową – Byliśmy dwa dni temu w tej nowej knajpce przy plaży i krewetki jakoś tak dziwnie smakowały. Musiałam się przytruć. Pewnie były nieświeże albo źle je ktoś wyczyścił. – westchnęła – Zawsze nie miałam szczęścia do owoców morza w restauracjach. No a ten stres dzisiaj też zrobił swoje.

– Zawsze tak reagujesz na stres, że chce ci się wymiotować? – powątpiewała w tłumaczenia Soler.

– Przeważnie. – przytaknęła, wracając na kanapę – Możesz już włączyć.

– Jak uważasz. – wcisnęła play, ale nie mogła się powstrzymać przed rzuceniem z chytrym uśmieszkiem – Ale według mnie powinnaś iść do lekarza. Albo przynajmniej zrobić test ciążowy.

***

                Miała już wystarczające doświadczenie, by wiedzieć, że telefony w środku nocy od któregokolwiek z piłkarzy nie oznaczały niczego dobrego. Ubrała się szybko w jeansy i top bez rękawków. Założyła balerinki, zarzuciła na plecy katanę jeansową, zgarnęła niewielką torebkę z portfelem, dokumentami, kluczami i telefonem, po czym zbiegła do garażu. Odebrała po drodze Danielę i razem pojechały do jednego z barcelońskich klubów.

                Weszły do lokalu i od razu pokierowały się do baru, wymijając tłumy tańczących ludzi. Podeszły do dwóch siedzących tam mężczyzn. Carmen się wściekła, widząc w jakim stanie był jej mąż.

– Jesteście! – Marc się z nimi przywitał – Przepraszam, że zerwałem cię w środku nocy, Carmen, ale sam nie dałbym sobie z nim rady, a nie chciałem robić widowiska...

– Patrzcie państwo! – Katalończyk podniósł głowę na kobiety – Żona roku się pojawiła! – zakpił.

– Zamknij się, zbieraj swój tyłek i jedziemy do domu, Sergi! – warknęła, zbliżając się do niego na ledwie kilka centymetrów.

– Do domu z którego się wyprowadziłaś, jak byłem na wyjeździe?

– To dlatego tak pijesz? Bo Carmen wróciła do swojego mieszkania? – gapiła się na niego Jehle.

– No cóż. – cmoknął – Niecodziennie dowiadujesz się od swojej matki, że twoja żona uważa wasze małżeństwo za życiową porażkę.

– Podnoś się i wracamy – zacisnęła zęby Katalonka.

– Nigdzie z tobą nie wracam. Nie potrzebuję cię. Idź sobie.

– Jesteś tego pewien? – uniosła brew, zadając pytanie, a kiedy pokiwał potwierdzająco głową, zdjęła z siebie kurtkę, którą rzuciła na kontuar razem z torebką – Co ty robisz?

– To, co powinnam już rok temu.

                Odwróciła się na pięcie i wtopiła się w tłum ciał na parkiecie. Wirowała w rytm muzyki i starała się zapomnieć. Zapomnieć o ostatnich wydarzeniach. Zapomnieć o mężu. Zapomnieć o problemach. Zapomnieć i zacząć od nowa. Tylko ona i muzyka.

Wsłuchała się w słowa piosenki i oddała jej. Nawet nie zauważyła, kiedy zbliżył się do niej jakiś mężczyzna. Położył dłonie na jej talii i poruszali się do taktu. Odwróciła się, kiedy poczuła, że jej partner został od niej odciągnięty.

– Łapy przy sobie, dupku! – Roberto wyglądał na prawie trzeźwego, odpychając bruneta. Jak to możliwe w tak krótkim czasie?

– Ej, gościu, spokojnie! – tamten uniósł ręce w geście poddania.

– Spierdalaj stąd albo ci przywalę! – warknął, a potem chwycił brunetkę za rękę – Co ty, kurwa, wyprawiasz, Carmen?!

– Bawię się. A co? Tylko ty możesz? – burknęła.

– Nie wkurwiaj mnie!

– To daj mi spokój! Idź sobie do jakiejś Coral, a ode mnie się odczep, Roberto! To ci najlepiej wychodzi!

– Nie ma mowy! Nie pozwolę na to, żebyś mnie zdradziła!

– Odezwał się wierny mąż – dogryzała mu.

– Czy wy możecie po prostu wsiąść do auta i pojechać do domu?

– Tak! – krzyknął Sergi.

– Nie! – odpowiedziała jednocześnie Soler.

– Jesteś moją żoną i twoje miejsce jest przy mnie, Carmen! Jedziemy do domu!

– Taaa, szkoda, że twój prawnik mówi co innego – przewróciła oczami, tupiąc nogą.

– Co? – nie zrozumiał.

– Jeszcze tylko przez dziewięć, a w sumie osiem dni możesz tak do mnie mówić – zaśmiała się.

– O czym ty, do cholery, mówisz?

– A co? Nie odebrałeś wiadomości od mecenasa Valdeza? W następny wtorek się rozwodzimy, kochanie.

– Jak…? Coo…? – zdziwił się.

– Tak to zazwyczaj wygląda, jak się składa pozew rozwodowy, Sergi – odezwała się Dani.

– Ale… – jęknął – Carmen? – spojrzał na swoją żonę.

–Nie mam siły się kłócić… – schowała twarz w dłoniach.

– Więc zatańcz ze mną – rzucił.

– Co proszę? – wytrzeszczyła oczy.

– To co słyszałaś. Jeden taniec.

                Ujął delikatnie jej dłoń w swoją. Drugą umieścił na jej talii. Przyciągnął ją bliżej siebie i zaczęli poruszać się w rytm muzyki. Świetnie znali ten kawałek, ponieważ to właśnie do niego tańczyli swój pierwszy taniec podczas wesela. „Escape” to była ich piosenka i to właśnie dlatego piłkarz poprosił ją, by z nim zatańczyła, gdy tylko usłyszał pierwsze nuty przeboju. To mogła być jego szansa. Spojrzał prosto w jej piękne szmaragdowe oczy i zaczął podśpiewywać:

Here's how it goes, you and me, up and down but maybe this time

We'll get it right, worth a fight

Cause love is something you can shape

When it breaks

All it takes is some trying

If you feel like leaving

I'm not gonna beg you to stay

'Cause soon you'll be finding

You can run, you can hide

But you can't escape my love

You can run, you can hide

But you can't escape my love

So if you go

You should know

It's hard to just forget the past so fast

It was good, it was bad but it was real

And that's all you get in the end of the matter

If you feel like leaving

I'm not gonna beg you to stay

'Cause soon you'll be finding

You can run, you can hide

But you can't escape my love

You can run, you can hide

But you can't escape my love

                Małżeństwo Niemców uważnie im się przyglądało podczas tych kilku minut. To niesamowite, że w chwilę po kłótni, potrafili patrzeć na siebie z widoczną tęsknotą i niemą prośbą. Trzeba było być ślepym, by nie widzieć, jak ogromnym uczuciem darzyła się ta dwójka.

Gdy głos Enrique Iglesiasa został zastąpiony przez pierwsze nuty najnowszego hitu Luisa Fonsi, Katalonka spojrzała smutno w oczy męża i zapytała, czy mogliby już po prostu pojechać do domu. Niechętnie przytaknął. Objął ją w pasie i całą czwórką wyszli z klubu. Najpierw Soler odwiozła Dani i Marca, a potem skierowała się do Pedralbes. Jechali w ciszy. Dopiero gdy weszli na górę, piłkarz usiadł na sofie i się odezwał:

– Naprawdę uważasz, że nasze małżeństwo to twoja życiowa porażka? – zerknął na nią spode łba. Był smutny.

– Tak. – potwierdziła bez wahania – Skoro nie byłam w stanie przekonać ukochanego mężczyzny do tego, by chciał założyć ze mną rodzinę, to owszem, uważam to za moją życiową porażkę. Nie wiem, może czegoś mi brakuje, ale tak czy siak, to moja porażka.

– Carmi… – ton jego głosu był błagalny, ale ona pokręciła głową.

– Nie musisz mi się z niczego tłumaczyć, Sergi. Było, minęło. Ja już niczego od ciebie nie oczekuję. Ta sprawa jest już zamknięta. – otarła spływającą po policzku łzę – Trzeba ruszyć dalej – blondyn poderwał się z siedzenia i podbiegł do Katalonki.

– Ale ja nie chcę ruszać bez ciebie, Carmi. – wyszeptał – Jesteś moją żoną i… – nie dała mu dokończyć.

– Już niedługo.

– Daj spokój, Carmen! – potrząsnął ją za ramiona – Ja nie chcę żadnego rozwodu, do cholery! Chcę,  żeby było tak jak jest. Jak dzisiaj podczas naszego tańca. Tak spokojnie, romantycznie i…normalnie. Żebyśmy nadal byli małżeństwem. Żebyś nadal była moją kochaną, cudowną, seksowną żoną. A ja chcę być twoim troskliwym, opiekuńczym, zazdrosnym i upierdliwym mężem! Proszę cię, Carmi… – pochylił się i musnął jej usta, ale kobieta szybko się odsunęła.

– Nie, Sergi. – pokręciła głową – Tak będzie lepiej.

– Dla kogo? Bo na pewno nie dla mnie.

– Dla ciebie i dla mnie. Tak będzie prościej, Sergi – nie była już w stanie powstrzymać łez.

– Błagam cię, nie odchodź! – ocierał jej mokre policzki – Kochanie, proszę cię! Zostań. Ja cię tak bardzo potrzebuję. – przyciągnął ją do siebie mocno i szeptał jej we włosy błagalne prośby – Nie odchodź. Ja cię tak bardzo kocham, skarbie!

– Czasami miłość nie wystarcza, Sergi. – wyswobodziła się z jego uścisku – Wybacz – wyszeptała i wyszła w pośpiechu z mieszkania. Roberto upadł na kolana i zaniósł się łzami. Nie mógł uwierzyć, że to już koniec. Nie wierzył, że jego słodka Carmen mogła go już nie kochać… Po prostu nie mógł. A może nie chciał…

***
Badum-tss!
Oj, chyba coś ostatnio rozpieszczam Was długością rozdziałów! 😂
Troszkę dzisiaj dramy. Pasuje Wam takie zakończenie i rozpaczający Sergi? Macie dla niego (albo dla Carmen) jakieś rady? Jakieś przewidywania? Z chęcią posłucham i nabiorę weny na dalsze pisanie. 😅
Buziaki!