No. 15

                Tej nocy nie był w stanie zmrużyć oka. Carmen nie odezwała się do niego. Nie odbierała, nie odpisywała… Przez cały ten czas podobno znajdowała się w stolicy na jakichś targach, a potem miała szkolenie… Pojechał do niej wczoraj wieczorem, ale jeszcze jej nie było, a rano już jej nie było. Siedział więc z głową schowaną w dłoniach na eleganckim korytarzu, bojąc się tego, co przyniesie dzisiejszy dzień.

Poderwał się z krzesełka, gdy usłyszał stukot szpilek na posadzce. Miała na sobie szmaragdową spódnicę, beżową elegancką koszulę i buty w tym samym kolorze. Włosy splotła w luźnego warkocza. Wyglądała przepięknie. Zresztą, ona po prostu była piękną kobietą i Roberto był pewien, że zachwycałby się nią nawet, jeśli miałaby na sobie worek po ziemniakach.

– Carmi! – podszedł do niej szybko ­– Dlaczego nie odbierałaś? Cholera, kobieto, martwiłem się!

– Ellie mówiła, że przekazała ci, że jestem na służbowym wyjeździe. – wzruszyła ramionami – Zresztą, jestem pewna, że Dani też zawracałeś głowę.

– Jeśli przez zawracanie głowy rozumiesz, że próbowałem się dowiedzieć, gdzie się podziewa moja żona i dlaczego się do mnie nie odywa, to tak. – warknął – Posłuchaj… – złapał ją za dłoń – Chciałem cię przeprosić za zachowanie Ignacio. Możesz myśleć co chcesz, ale ja nie miałem pojęcia o tym, co robił i o czym z tobą rozmawiał… Nigdy bym nie pomyślał, że mogłabyś chcieć mnie oskubać. Poza tym, wszystko co mam, mam dzięki tobie. Oboje dobrze wiemy, że nie byłbym tu, gdzie jestem bez twojej pomocy, kochanie… – westchnął, głaszcząc delikatnie jej policzek – Wiem, że przez to mogłaś się poczuć wykorzystana. I jest mi z tym cholernie źle. Ja chyba naprawdę jestem kretynem, ale po prostu uważałem to za oczywiste, że skoro było nam tak dobrze, jak byłaś ze mną w naszym mieszkaniu, to tam już zostaniesz i przywieziesz resztę swoich rzeczy… I że znowu będzie jak dawniej. Kochanie, ty wiesz najlepiej, że ja nigdy nie potrafiłem mówić o swoich uczuciach… Ale ja cię nigdy nie przestałem kochać. I rozwód to ostatnie czego chcę…

– Przestań, Sergi – odsunęła się.

– Proszę cię, Carmi…

– Nie. – pokręciła głową – Czas już wchodzić na salę.

                Przełknął głośno zalegającą gulę, ale posłusznie wszedł do środka zaraz za swoją ukochaną. Zamknął oczy, zacisnął zęby i pomodlił się w myślach, by Bóg pomógł mu odzyskać rodzinę.

***

– Proszę o zabranie głosu przez powoda.

– Wysoki sądzie, ja chciałbym wycofać powództwo w całości. – odezwał się Sergi – Kocham moją żonę i nie chcę się z nią rozwodzić.

– W takim razie dlaczego wniósł pan pozew? – zdziwił się sędzia.

– Głupio się przyznać, ale chciałem, żeby żona była o mnie zazdrosna. Chciałem sprawdzić, czy o mnie zawalczy. Owszem, mieliśmy małe problemy, ale tak to jest w długoletnich związkach. My jesteśmy ze sobą prawie dziewięć lat, z czego ponad pięć jesteśmy małżeństwem i kocham ją najbardziej na świecie. Dlatego proszę o oddalenie powództwa, wysoki sądzie.

– Ja się nie zgadzam! – brunetka poderwała się z miejsca – Proszę, by wysoki sąd rozpatrzył powództwo. Chcę rozwodu.

– Ale Carmi! – jęknął piłkarz, lecz sędzia go uciszył gestem dłoni.

– Pani Soler, czy są jakieś przesłanki, które przemawiałyby za orzeczeniem rozwodu między panią a pani mężem?

– Tak jak w pozwie było napisane, wysoki sądzie, są między nami różnice nie do pogodzenia,  a ja ponad rok temu wyjechałam z kraju, zostawiając męża samego. Nasze pożycie małżeńskie już dawno się rozpadło.

– Jakie, kurwa, rozpadło?! – sędzia uderzył z oburzeniem młotkiem, posyłając groźne spojrzenie Sergiemu – Jeszcze dziesięć dni temu rano uprawialiśmy namiętny seks!

– Chyba nie ze mną – prychnęła, idąc w zaparte.

– To z kim niby jesteś w ciąży, co? – wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. Nie miał pojęcia, co ona, do cholery, wyprawiała.

– Skąd ty o tym wiesz?! – pisnęła, zdenerwowana.

– Od Busquetsa.

– A on skąd niby wie? – wytrzeszczyła oczy.

– Elena widziała cię u ginekologa, Carmen – pokręcił głową.

– Skąd wie, co tam robiłam? Mogłam przecież pójść po pigułki – warknęła.

–Poszedłem tam i udawałem, że pomieszały mi się daty i pielęgniarka mi powiedziała, że jesteś – wtedy w trzecim –, więc teraz pewnie jakoś na początku piątego tygodnia ciąży, więc przestań kłamać, do cholery! Będziemy rodziną, Carmen! Nosisz w sobie owoc naszej miłości! Proszę cię, kochanie… – wbijał w nią swoje błagalne spojrzenie.

– Pani Soler, czy to, co mówi pani mąż to prawda? Przypominam, że odpowiada pani pod przysięgą – uniósł brew sędzia.

– Tak, ale… To nic nie zmienia. Chcę rozwodu – powiedziała na wdechu, a oczy jej się zaszkliły.

– Mowy, kurwa, nie ma! – piłkarz uderzył pięścią w stół – Jesteście oboje moi! Zarówno ty, jak i dziecko!

– Wiecie państwo co… – westchnął sędzia – Wy się może zastanówcie w domu, o co wam chodzi i czego chcecie i wróćcie tu za miesiąc. Albo i nie. – uderzył młotkiem – Sprawę odraczam na miesiąc.

                Brunetka złapała w rękę swoją torebkę i zdenerwowana, w pośpiechu opuściła salę sądową. Ledwo zbiegła po schodach, gdy została pociągnięta za rękaw marynarki i zderzyła się plecami z twardym torsem sportowca. Odwróciła się i spojrzała na niego ze wściekłością.

– Co ty wyprawiasz, co?! Dlaczego się teraz wycofujesz? – warknęła.

– Mówiłem ci, że nie chcę się z tobą rozwodzić, Carmen, ale najwyraźniej mnie nie słuchałaś!

– Słuchałam, ale… – nie dał jej dokończyć.

– Ale teraz zapakujesz ten swój słodki tyłeczek do auta i pojedziemy do domu na spokojnie porozmawiać. – odparł nad wyraz spokojnie, popychając ją w stronę Audi – Mamy sobie sporo do wyjaśnienia, a znając życie zaraz pojawią się tu jacyś paparazzi. Już, wsiadaj. – otworzył jej drzwi, po czym obszedł samochód i już po chwili odjechali w kierunku Pedralbes. Podróż minęła im szybko i nim się obejrzała, znajdowali się już w wielkim salonie – Napijesz się czegoś? – zapytał mężczyzna, wyjmując z lodówki sok pomarańczowy.

– Nie. Miejmy to już za sobą – westchnęła, siadając na barowym stołku.

– Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży, Carmi? – zapytał, opierając się tyłkiem o stół.

– Skąd pewność, że to twoje dziecko, co? – prychnęła, spuszczając wzrok.

– Bo byś mnie nie zdradziła. Wiem to. I wiem też, że mnie kochasz.

– Mówiłam ci, że czasem miłość nie wystarcza.

– Och, przestań pieprzyć! – przewrócił oczami – Dlaczego nie dość, że mi nie powiedziałaś, że będę ojcem, to jeszcze uparcie chciałaś się ze mną rozwieść?

– A to nie pamiętasz już, dlaczego się rozstaliśmy? – syknęła, patrząc mu prosto w oczy – Powiedziałeś, że nie chcesz mieć dzieci. Nigdy.!– podkreśliła – Więc uznałam, że tak będzie lepiej. Nie chciałam ci niszczyć życia, kariery.

– Żartujesz? Myślałaś, że zniszczysz mi życie mówiąc o ciąży? – pokręcił głową i podszedł bliżej, ujmując jej twarz w swoje duże dłonie – Kochanie… – westchnął – Wiem, co powiedziałem. I nawet nie masz pojęcia, jak bardzo tego żałuję. Nie byłem wtedy gotowy na dziecko…

– Sergi, ja cię wtedy nie prosiłam, żebyśmy sobie od razu zrobili dziecko. Chciałam po prostu, żebyśmy kiedyś założyli rodzinę, postarali się…

– Wiem. – przerwał jej – I naprawdę żałuję. Jak tylko wróciłaś do Barcelony i zobaczyłem cię z Ciro na rękach… – nieśmiały uśmiech podświadomie wpłynął na jego twarz – Od razu pojawiła się w mojej głowie taka myśl, że chciałbym zobaczyć cię z naszym dzieckiem w ramionach. To dlatego potem się tak wściekłem, jak widziałem klejącego się do ciebie Denisa. A jak zajmowaliśmy się dziećmi Leo i Anto? Cały wieczór nie mogłem myśleć o niczym innym, jak o tym, że chciałbym mieć z tobą dzieci.

– Żartujesz sobie ze mnie?

– Nie, kochanie. – zaśmiał się, ocierając jej łzy – Kocham cię najbardziej na świecie. – oparł swoje czoło o jej – I chyba dlatego tak bardzo mnie zabolało, że nie powiedziałaś mi o ciąży. Pomyślałem, że może uważasz mnie za zły materiał na ojca i może to dlatego chcesz się rozwieść… Że nie chcesz, by twoje dziecko miało takiego tatę… Wariowałem, bo mi nawet nie zasugerowałaś, że możesz być w ciąży…

– Bałam się, jak zareagujesz… – pociągnęła nosem.

– Chcesz wiedzieć, jak zareagowałem? – zerknęła na niego niepewnie – Najpierw byłem zaskoczony, ale już chwilę później oszalałem ze szczęścia. Zamówiłem już nawet w klubie komplet dla naszego dzidziusia.

– Naprawdę? – otworzyła z zaskoczenia usta.

– Naprawdę. – wyszczerzył się i podciągnął ją do góry z siedzenia – Nie mogę się doczekać, aż fasolka będzie z nami. – ułożył dłoń na jej jeszcze płaskim brzuchu – Cholera, będziemy rodzicami, skarbie! – pochylił się i namiętnie ją pocałował.

– A no będziemy. – zachichotała – Niezłą masz skuteczność, muszę przyznać.

– To znaczy? – nie zrozumiał.

– Z wyliczeń pani doktor wynika, że do zapłodnienia doszło w ciągu moich dwóch pierwszych dni podczas pobytu w Pedralbes.

– W takim razie chyba mam superplemniki. – uśmiechnął się głupkowato – Kocham cię, Carmi.

– Ja ciebie też kocham, Sergi.

– I pozostaniesz moją żoną?

– Jeśli naprawdę tego chcesz…

– Jak niczego innego. W sumie to… Mam pewien pomysł…

– Jaki? – zmarszczyła brwi.

– Daj mi godzinkę, a się dowiesz, dobrze?

– Ale… – cmoknął jej usta.

– Żadne ale. Zawiozę cię teraz do twojego mieszkania, gdzie spakujesz swoje rzeczy i potem po ciebie przyjadę, w porządku? No to chodź – objął ją i wyprowadził z apartamentu.

                Dwie godziny później byli już w mieszkaniu, wpuszczając ostatnich gości. Carmen nie miała pojęcia, dlaczego Sergi postanowił zaprosić najbliższych przyjaciół z boiska, ale posłusznie usiadła na kolanach męża i wzięła do ręki szklankę soku. Blondyn ucałował jej policzek i pogłaskał jej udo.

– No to powiecie, po co nas tu wszystkich ściągnęliście? – zapytał w końcu Leo.

– Na mnie nie patrzcie! Ja nie wiem, co on chce wam powiedzieć. Podobno ma jakąś niespodziankę – zaśmiała się Carmen.

– No dobrze, kochani. – zabrał głos gospodarz – Jak pewnie wiecie, dzisiaj odbyła się nasza sprawa rozwodowa. I na całe szczęście się nie rozwiedliśmy! – zebrani goście zaczęli wiwatować – Ale to nie koniec niespodzianek! – uciszył ich – Ja i moja ukochana żona już niedługo zostaniemy rodzicami. Moje plemniki są super sprawne i zrobiłem dzidzię mojej małej. – ucałował ją w brzuch – No i teraz najlepsze. – sięgnął na półeczkę pod ławą i wyjął złote koperty, rozdając je przyjaciołom – Otwórzcie, proszę. – polecił – Kapitanie, przeczytasz?

– Jasne. – przytaknął Argentyńczyk – Mamy zaszczyt zaprosić państwa, tutaj nasze imiona, na odnowienie przysięgi małżeńskiej państwa Roberto, które odbędzie się w piątek o godzinie dziewiętnastej w klubowej kaplicy na stadionie Camp Nou – zakończył. Nim Carmen się zorientowała, Sergi klęczał już przed nią ze sporym, aksamitnym pudełeczkiem w dłoni.

– Kochanie, wyjdziesz za mnie ponownie? – zapytał – Pierścionek już masz, więc dokupiłem ci do niego naszyjnik z takimi dwoma kółeczkami, które wyglądają jak obrączki.

– Jest piękny – zerknęła na mieniącą się biżuterię.

– To jak? Powiesz mi znowu tak? – przygryzł wargę, zestresowany.

– Czy pan się właśnie obawia, że mu odmówię, panie Roberto? – zaśmiała się.

– Cóż… Jeszcze kilka godzin temu chciała się pani ze mną rozwieść, pani Roberto, więc…

– Tak! Jestem twoją żoną i z chęcią ponownie powiem ci to przed Bogiem!

***
Ulala! Coś długi mi ten rozdział wyszedł! ;p
Zadowolone? A może jakieś zażalenia? Przyjmuję wszystko na klatę :D
Buziaki!