No. 11

                Popołudnie mijało im wręcz leniwie. Siedzieli na ogromnej, szarej kanapie. Carmen opierała się o poduszki i wpatrywała w laptopa, który leżał na jej kolanach. Sergi wygodnie rozłożył się obok, układając nogi żony na swoich udach i oglądał jakiś stary serial, co chwilę gładząc kostki brunetki. Było mu niezwykle dobrze. Takie ciche, spokojne, miłe popołudnie. Mimo że Soler właśnie pracowała, to i tak się cieszył. Wiedział, że nie mogła tak po prostu mieć gdzieś firmy, której była właścicielką. Ucieszył się więc, gdy mu powiedziała, że na czas jego powrotu do zdrowia będzie pracować z jego mieszkania i tylko redagować książki. Sama jej obecność musiała mu więc wystarczyć.

                Spojrzał na swoją towarzyszkę i podświadomie się uśmiechnął. Jej oczy przybrały bardziej intensywny kolor, a to oznaczało, że to co czytała musiało jej się spodobać. Przygryzła wargę i chciała już coś zacząć pisać na klawiaturze, ale z wyraźnego letargu wyrwał ją dźwięk przychodzącego połączenia. Sergi pochylił się i podał jej komórkę. Dziewczyna uniosła brwi w geście zdziwienia, ale odebrała.

– Co jest, Lio?

– Pamiętasz, jak kiedyś uratowałem ci tyłek i wyciągnąłem z tego zapyziałego studia tatuażu zanim dałaś sobie wydziarać jednorożca? – Argentyńczyk odpuścił sobie powitanie.

– Ugh, mieliśmy do tego nie wracać! Miałam wtedy szesnaście lat! I to był pegaz – fuknęła.

– Nie uważasz, że powinnaś mi się jakoś odwdzięczyć?

– Co masz na myśli? – spojrzała niepewnie na wpatrującego się w nią męża.

– Co powiecie z Sergim na romantyczny wieczór w pięknym, wielkim domu z wypełnioną po brzegi lodówką?

– Jaki jest haczyk?

– Właściwie to są cztery. – zaśmiał się wesoło – Thiago, Mateo, Ciro i Hulk. Zajęlibyście się nimi wieczorem? Chciałbym zabrać Anto na romantyczną kolację. Od narodzin Ciro nigdzie nie byliśmy sami…

– Poczekaj chwilkę… – westchnęła – Sergi, Leo pyta, czy moglibyśmy zając się dzisiaj chłopcami i Hulkiem? Co ty na to?

– W porządku. – pokiwał od razu głową – Oni przyjadą tu, czy mamy jechać do nich?

– Halo, Leo? Mamy przyjechać do was czy…

– Tak, tak będzie najlepiej, żeby nie trzeba było wozić tabunu rzeczy. O siódmej? Dacie radę?

– Jasne, zaraz się ogarniemy. Ja już w sumie skończyłam na dzisiaj pracę. Niedługo będziemy.

– Kocham was! – krzyknął do słuchawki, po czym się rozłączył.

– No to robimy dzisiaj za niańki, Roberto. – westchnęła – Oby nie żartował z tą pełną lodówką.

                Po nieco ponad godzinie wjechali na podjazd jednej z większych posesji Castelldefels.  Już w progu bardzo serdecznie przywitał ich gospodarz.

– Messi, dusisz! – wysapała Soler.

– Tak bardzo wam dziękuję, że się zgodziliście! – teraz porwał w objęcia kolegę z drużyny.

– Dobra, już dobra! – poklepali się po plecach – Kiedyś się zrewanżujesz, stary. Ja będę o tym pamiętał – puścił mu oczko, złapał Carmen za dłoń i pociągnął w głąb domu.

– Gdzie Anto?

– Ubiera się. – wzruszył ramionami, ale szeroko się uśmiechnął – Ciro jej pomaga.

– To idę do nich zajrzeć. – powiedziała dziewczyna – A ty Sergi sprawdź, czy Lionel nie kłamał o lodówce. – spojrzała z ukosa na przyjaciela – A, no i zapytaj dokładnie o chłopców. Co mają zjeść, kiedy iść spać i takie tam. – wbiegła po schodach i zapukała w drewniane drzwi, które były lekko uchylone – Wow! – gwizdnęła z podziwem, widząc Argentynkę – Czuję wibracje czwartej ciąży, siostro!

– Oj, nie przesadzaj! – pacnęła Soler w ramię, po czym mocno ją przytuliła – Dziękuję, że zostaniecie z dzieciakami.

– Nie ma problemu. Śmiem twierdzić, że my będziemy się tu równie dobrze bawić, o ile nie lepiej! Mam rację, Ciro? – zapytała, biorąc malca na ręce – Pojemy, pobawimy się, pośpimy… Będzie odjazdowo, no nie?

– Mhm, zwłaszcza jak wujek Sergi będzie zmieniał pieluchę – zaśmiały się, schodząc na dół.

– Z czego się tak śmiejecie? – zapytał Leo.

– Z tego, że wujek Sergi po raz pierwszy w życiu będzie dzisiaj zmieniał pieluchę.

– Co?! – wrzasnął Katalończyk – Ale jak to? Dlaczego ja? Carmen? – patrzył na nią błagalnie.

– No wiesz… Czasem trzeba się poświęcić dla wygody dziecka, stary – parsknął Messi.

– Daj spokój, Roberto. Przecież on cię nie ugryzie.

– Co innego obsika – wyszczerzył się gospodarz.

– Mogę się jeszcze z tego wycofać? – jęknął załamany.

– Sergi, nie przesadzaj. – skarciła go żona – Nic ci się nie stanie, jak jeden wieczór zajmiesz się dziećmi przyjaciół. Nie każą ci ich przecież wychowywać. – pokręciła zła głową – Bawcie się dobrze, kochani. Zapanuję nad waszymi synkami, a ten tchórz zajmie się psem, bo najwyraźniej tylko na to się przyda. – westchnęła – Bądźcie grzeczni! – pomachała im na pożegnanie, zgarnęła chłopców do salonu i włączyła bajki – Pobawicie się chwilkę grzecznie, a ciocia zrobi coś do jedzenia?

– Tak! – krzyknęli jednocześnie Mateo i Thiago.

– Sergi, zerknij na nich, dobrze? A ty, brzdącu, – dotknęła palcem wskazującym nosa najmłodszego z rodu Messi – siądziesz tutaj w swoim krzesełku i mi pomożesz.

                Po jakimś kwadransie wszyscy zajadali się zapiekanymi kanapkami z warzywami, a mały Ciro wypił swoją wieczorną porcyjkę mleka. Carmen usadowiła się na kanapie w pozycji półleżącej. Do jej prawego boku przytulił się najstarszy z rodzeństwa, a do lewego środkowy – dokładnie pomiędzy nią a Roberto. Najmłodszy z chłopców ufnie wtulił się w pierś Soler i powoli zasypiał. W nogach Thiago z kolei leżał Hulk – wielki pies. Piłkarz nie mógł się powstrzymać i kiedy pozostali bacznie śledzili kolejne poczynania Kaczora Donalda, zrobił im zdjęcie, które od razu wstawił na swój instagramowy profil, w opisie dodając jedynie serduszko.

– Jak on słodko wygląda – wyszeptał, gładząc główkę dziecka.

– Mały słodziak – uśmiechnęła się, całując czółko Ciro.

– Thiagui i Matu też już odpłynęli. – pokręcił głową z rozbawieniem – Ależ się w ciebie wtulili.

– Moje małe przylepy. Ale musimy ich jakoś przetransportować do łóżek, nie budząc ich – skrzywiła się.

– Czekaj, ty leż, a ja wezmę najpierw jednego, zaniosę do pokoiku i potem drugiego, a ty weźmiesz Ciro – powiedział, wstając i biorąc na ręce Mateo.

– Ale poczekaj, na pewno możesz? Dasz radę? – zmartwiła się.

– Kotek, spokojnie, nie jestem jakąś ciamajdą.

– Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi – przewróciła oczami.

– Spokojnie, nic mi nie będzie, kotku. Zaraz wrócę po Thiago.

                Gdy już każde z najmłodszego pokolenia rodziny Messi–Roccuzzo spało wygodnie w swoim łóżeczku, a elektroniczna niania zajęła miejsce na środku ławy przed telewizorem, oboje ponownie opadli na kanapę.

– No już, chodź tu się przytulić. – wyciągnął ramię i przyciągnął do swojego boku brunetkę – Mówiłem do mojej żony, Hulk, ale niech ci będzie. – zaśmiał się, gdy ogromny pies wskoczył na siedzisko i umościł się w ich nogach – Dobry piesek. – pogłaskał zwierzę po głowie – Chyba daliśmy sobie radę, co? – objął mocno Soler i ucałował jej skroń.

– Na to wygląda. – westchnęła, opierając głowę na jego piersi – Podziwiam Anto. Ma w domu trójkę dzieci, wielkiego psiaka i męża, który często jest poza domem, a ona nadal ma mnóstwo energii! Ja po kilku godzinach padam na twarz! – jęknęła.

– Może to dlatego, że stopniowo dochodziło jej obowiązków? No wiesz, nie mieli przecież od razu trójki dzieci…

– Może racja. Ja bym chyba nie dała rady.

– Bez przesady. Skoro Morata sobie świetnie radzi z bliźniakami, to nie ma rzeczy niemożliwych – zachichotał.

– Właśnie, co słychać u mojego Álvarito? – uniosła wzrok na Katalończyka.

– Twojego? – uniósł brwi – Kochanie, czy ja mam ci przypomnieć, kto jest twoim mężem?

– Niewiele brakowało, żebym została panią Morata – przygryzła wargę, próbując się nie roześmiać. Roberto wzmocnił swój uścisk. Najwyraźniej ta historia z przeszłości nadal działała mu na nerwy.

– Oświadczył ci się po pijaku, Carmen… – rzucił przez zaciśnięte zęby.

– Owszem, ale o wszystkim nazajutrz pamiętał i stwierdził, że jeśli interesuje mnie jego oferta, to od razu możemy iść do urzędu stanu cywilnego – drążyła.

– Miałem mu wtedy ochotę naprawdę porządnie skopać dupę! Wiedział, że w szafie miałem ukryty pierścionek, a odwalił coś takiego! – pokręcił wściekły głową.

– Miałeś już wtedy pierścionek? – zdziwiła się, gdy pokiwał głową – Ale przecież zaręczyliśmy się dopiero jakieś pół roku później…

– Nie mogłem wybrać odpowiedniego momentu. – wzruszył ramionami – Przed tą całą farsą też miałem go już ze dwa, może trzy miesiące.

– I Álvaro o tym wiedział?

– Tak. – jęknął, pocierając twarz – Chciałem, żeby pierścionek był idealny, więc stworzyłem grupę i kumple pomagali mi wybrać ten odpowiedni. Wiesz, kilku kumpli z klubu, kilku z reprezentacji… Z Moratą znaliśmy się z młodzieżówek i się lubiliśmy. Więc mimo że był niepoprawnym kobieciarzem, to zapytałem go o zdanie.

– Trochę się potem do siebie nie odzywaliście. – wyszeptała – A teraz? Macie kontakt?

– Czasem. – przyznał – Oszalał na punkcie bliźniaków. – zaśmiał się – Kto by pomyślał, że ten flirciarz ustatkuje się przed trzydziestką? I że to nie będzie efekt wpadki?

– No cóż. Zakochał się.

– A no zakochał. – wychrypiał piłkarz, wpatrując się w swoją żoną. Przez głowę przelatywały mu teraz setki myśli. A co by było, gdyby? Gdyby Carmen zgodziła się wtedy wyjść za Moratę? Czy byłaby szczęśliwsza? Może to właśnie ona byłaby teraz matką bliźniaków, a nie włoska fotomodelka? Co by było, gdyby Carmen została panią Roberto później niż w wieku dwudziestu lat? Czy wszystko byłoby takie samo? A może byłoby lepiej? I wreszcie… Co by było, gdyby się tamtego feralnego dnia nie pokłócił z Soler? Czy była szansa, żeby ocalić ten związek? Czy ta słodka Carmen nadal żywi do niego urazę? Czy ona w ogóle jeszcze go kocha? – Carmi? – zapytał szeptem. Brunetka zdążyła już zasnąć, mocno w niego wtulona. Chwycił jedną ręką koc, którym ją przykrył. Odgarnął jej włosy z czoła i delikatnie ucałował – Byłem idiotą, Carmi. – wyszeptał cichutko tak, by jej nie obudzić – Chcę tego wszystkiego. Z tobą. Proszę, nie zgódź się na rozwód. Daj mi jeszcze nadzieję na szczęśliwe zakończenie. – oczy zaszły mu łzami, gdy czule gładził ramię kobiety, szepcząc w jej włosy – Tak bardzo cię kocham…

***
Nasz piłkarzyk chyba troszkę się przed Wami odkrył... Co Wy na to? :D