No. 3

                Od samiuteńkiego ranka miała urwanie głowy. Tu faktury, tu zamówienia… Dziesiątki maili, na które trzeba odpisać. Spotkania z aspirującymi pisarzami… Słowem – poniedziałek to nie był fajny dzień w biurze jej rodzinnego wydawnictwa.

– Szefowo, pan Roberto do pani – od ekranu oderwała kobietę sekretarka.

– Zaproś go do środka. – poleciła, poprawiając się na siedzeniu – Dzień do… – urwała, widząc kim był jej gość.

– Cześć. – kiwnął głową, zajmując miejsce naprzeciw – Ładnie tu – powiedział, rozglądając się po gustownie urządzonym pomieszczeniu. To, w jakim otoczeniu lubiła przebywać jego żona zawsze dużo o niej mówiło. Lubiła prostotę i elegancję. I taka zresztą była sama Carmen Soler.

– Co cię tu sprowadza? – przełknęła wielką gulę, którą miała w gardle.

– Sądzę, że powinniśmy się rozwieść – piłkarz rzucił bez ogródek.

– Słucham? – o mało nie spadła z krzesła. Czyli jednak Daniela nie miała racji.

– Nie jesteśmy ze sobą, więc naturalną rzeczą powinien być rozwód. Żeby nie było potem problemów, jak któreś z nas będzie chciało sobie na nowo ułożyć życie.

– To przez tą całą Coral, tak? To dla niej chcesz się rozwieść? – próbowała ukryć swój smutek, otwierając kalendarz i udając, że czegoś tam szukała. Byle tylko nie patrzeć mu w oczy. Czuła, że wtedy by się rozpłakała. Jego słowa bardzo ją dotknęły.

– Nie, to nie o nią chodzi. Zerwaliśmy, jeśli musisz wiedzieć. Zresztą, nieważne. – machnął dłonią – Zgadzasz się na rozwód?

– Ja nie potrzebuję rozwodu, ale jeśli ty tego chcesz…

– Nie będziesz chciała znowu brać ślubu? – zmarszczył brwi, bacznie się jej przyglądając.

– Nie. – pokręciła głową, spoglądając na niego – Raz już wzięłam ślub i to mi wystarczy. I tak nie mam zamiaru wiązać się z żadnym facetem. – westchnęła, opadając na oparcie fotela – Jednak jeśli ty chcesz się rozwieść, to chyba nie mam innego wyjścia, jak tylko się zgodzić?

– Mhm, nie masz. – podniósł się z siedzenia – Mój prawnik się z tobą skontaktuje – wyszedł bez słowa pożegnania.

                Wizyta piłkarza przygnębiła ją. Owszem, zdawała sobie sprawę z tego, że przecież rozstali się półtora roku temu i nie byli parą. Jednak Roberto nigdy wcześniej nie wspominał nic o rozwodzie, a to przecież nie tak, że nie był w stanie namierzyć swojej byłej. Dokładnie wiedział, gdzie się znajdowała przez cały okres jej absencji w Barcelonie. Wiedział, że wyjechała do Holandii i pracowała w zaprzyjaźnionym wydawnictwie, zajmując się głównie tłumaczeniem książek.

                Wyjechała, by odciąć się od Barcelony. By odciąć się od Sergiego. Wiedziała, że po tym, co między nimi zaszło, nie wytrzymałaby psychicznie nawet przypadkowego spotkania z blondynem. Nie mówiąc już o tym, że mogłaby go spotkać w towarzystwie innej kobiety. Bo to nie było tak, że ona go już nie kochała i dlatego odeszła. Ona odeszła, bo musiała. Bo on, a raczej jego zachowanie ją do tego zmusiło.

                Początkowo miała nadzieję, że Sergi za nią zatęskni i zrozumie swój błąd. Że pewnego pięknego dnia przyjedzie do Amsterdamu i będzie ją błagał, żeby wróciła z nim do domu. Pewnie by mu wybaczyła. Tylko, że piłkarz się nie pojawił. Nie dał znaku życia. Nawet w święta czy jej urodziny. Wydawało się, jakby zupełnie zapomniał o swojej żonie. Carmen było przez to ciężko. Wpadła w wir pracy. Potrafiła pracować po dwadzieścia godzin dziennie, byle tylko mieć zajęcie i nie myśleć o swoim małżeństwie, nie zastanawiać się, co i z kim robił teraz jej mąż. Chciała ułożyć sobie życie, lecz nie potrafiła. Była na czterech randkach, ale wszystkie znajomości kończyły się szybciej aniżeli zaczęły. Nie potrafiła spotykać się z innym mężczyzną nadal mając w sercu Sergiego.

                To dlatego wieść o rozwodzie tak bardzo ją przybiła. Carmen dalej kochała swojego męża. Gdzieś tam głęboko w środku niej tliła się jeszcze nadzieja, że piłkarz przeprosi ją za swoje zachowanie i powie, że się zmienił. Jednak ten maleńki płomyczek zgasł, gdy mężczyzna zażądał rozwodu. To dało jej pewność, że nie zmienił zdania i nie ma już dla nich przyszłości. Że Sergi chce całkowicie wykreślić ją ze swojego życia.

***
Dzisiaj króciutki, ale ważny w kontekście całości tej historii :D
Im więcej komentarzy, tym większa motywacja do pisania w ten pochmurny czas ;p