No. 2

                Promienie słońca wlewały się leniwie przez niezasłonięte okna. Brunetka przeciągnęła się i głośno westchnęła, przewracając na drugi bok. Zamrugała kilka razy i wbiła wzrok w widok za taflą szkła. Ptaszki latały i wesoło ćwierkały. Zapowiadało się na kolejny piękny dzień w stolicy Katalonii.

                Podniosła się do pozycji siedzącej i natychmiast tego pożałowała. Poczuła tak mocne pulsowanie w głowie, że aż zawyła z bólu. Poprzedniej nocy najwyraźniej przesadziła z alkoholem. I to porządnie. Nie pamiętała nawet, jak dotarła do mieszkania. W jej myślach pojawiały się jakieś urywki, ale wydawały się być niczym jakieś puzzle, których nie potrafiła złożyć w całość.

                Powoli wstała i udała się do kuchni, gdzie szybko wzięła tabletkę przeciwbólową. Otworzyła lodówkę, ale od razu ją zemdliło, więc nalała sobie tylko soku pomarańczowego do szklanki. Wyszła na balkon, gdzie rozkoszowała się miastem, które tak bardzo kochała. W pewnym momencie usłyszała sygnał przychodzącego połączenia gdzieś w salonie. Po chwili poszukiwań odnalazła komórkę i odebrała.

– Halo?

– Hej, Carmen. Tu Daniela. Nie śpisz już?

– Hejka, Dani. – przywitała się – Nie, już nie. Co tam?

– Właśnie odwiozłam Marca do Ciutat Esportiva i tak się zastanawiam… – urwała.

– Wal śmiało, kochana – zachęciła Niemkę.

– Co powiesz na wspólną kawkę?

– Powiedziałabym, że bardzo chętnie, ale chyba średnio się w tej chwili nadaję do ludzi. – zachichotała – Mam zespół poprzedniej nocy – jęknęła.

– Biedna. To podaj mi swój adres, a ja przyjadę do ciebie z twoją ulubioną migdałową latte. Pasuje?

– Kocham cię, aniele! – rozradowana rozłączyła się, po czym jak najszybciej wysłała przyjaciółce swój dokładny adres.

                W podskokach pobiegła do łazienki, żeby jako tako się ogarnąć. Umyła zęby, zaplotła luźnego warkocza, nałożyła krem BB i zmieniła piżamę na krótkie spodenki oraz sportową koszulkę. W oczekiwaniu na gościa posprzątała sypialnię i włączyła radio w kuchni.

Mieszkanie, które wynajmowała nie było wielkie. Był salon połączony z kuchnią, gdzie znajdowała się dwuosobowa, szara sofa oraz dwa fotele od kompletu. Przed nimi stała niska ława w kolorze jasnego dębu. Na ścianie naprzeciwko wisiał telewizor, wkomponowany w meblościankę z tej samej serii co stolik. Część kuchenna składała się z mebli z kremowej, błyszczącej płyty, a od salonu oddzielała ją wyspa kuchenna. Po prawej stronie stał kwadratowy stół i cztery krzesła. Sypialnia w kolorze wrzosowym z małżeńskim łożem zaścielonym jasnoszarą pościelą oraz z wielką szafą. Nowoczesna łazienka z wanną i mały, lecz przytulny balkon z widokiem na zalesiony kawałek placu. Kiedy się tu wprowadzała, wszystko było już gotowe – wykonane na miarę meble nadawały temu miejscu piękny, luksusowy wygląd. Nie do pomyślenia było, że mieszkanie znajdowało się na trzecim piętrze starej kamienicy w dzielnicy gotyckiej.

                Gdy tylko usłyszała dzwonek do drzwi, natychmiast się poderwała z sofy i pobiegła otworzyć. Uściskała drobną blondynkę i zaprosiła ją do środka.

– Poczekaj, mam jeszcze w torebce świeże croisanty od pani Marisy. Pomyślałam, że pewnie nic nie jadłaś, a kawa na pusty żołądek to nie jest dobry pomysł.

– Och, dziękuję ci. Jesteś najlepsza, Dani! – przytuliła ją mocno i dała buziaka – Nie wiedziałam, że chłopaki mają dzisiaj trening. Myślałam, że skoro byliście w klubie, to mają dzisiaj wolne – zmarszczyła brwi, upijając łyk aromatycznej latte.

– Mieliśmy wyjść tylko na jedno, góra dwa piwa. – westchnęła – Ale potem Jordi wyhaczył ciebie przy barze i tak jakoś wyszło. – wzruszyła ramionami – Ale to ich sprawa, że dostanie im się od Ernesto. A jak ty się czujesz, słońce?

– Ugh. Łeb mi pęka. – westchnęła – Odwaliłam coś głupiego wczoraj?

– Nic nie pamiętasz?

– Znaczy… Mam jakieś przebłyski, ale chyba nie do końca się w tym wszystkim orientuję – posłała Niemce błagalne spojrzenie.

– Chyba nie zrobiłaś niczego nadzwyczajnego – wzruszyła ramionami.

– Dzięki Bogu – odetchnęła i ugryzła rogalik.

– Chyba, że zaliczysz do tego fakt, że na pytanie Coral kim jesteś, oświadczyłaś jej, że jesteś żoną Sergiego i błysnęłaś jej przy tym swoją piękną obrączką od Cartiera – wyszczerzyła się, gdy Soler prawie się zakrztusiła.

– Co zrobiłam?! – oczy niemalże wyszły jej z orbit.

– Powiedziałaś jasno i wyraźnie, że jesteście z Sergim małżeństwem.

– O Boże! – jęknęła, ukrywając twarz w dłoniach – Jak on na to zareagował?

– Chyba nie najgorzej, skoro odstawił cię bezpiecznie do domu.

– Co? On mnie odwiózł? Nie wierzę. – prychnęła – Przez cały wieczór się do mnie nie odezwał.

– Na początku tak. – pokiwała głową – Ale potem sam zaproponował, że zamówi wam taksówkę i upewni się, że bezpiecznie zaśniesz w swoim łóżku. Coral kazał sobie samej załatwić transport.

– Jesteś pewna, że to Sergi, a nie ktoś do niego podobny? – zmarszczyła brwi w konsternacji.

– Tak, kochanie, jestem pewna. – pogładziła brunetkę po plecach – Dąsał się cały wieczór odkąd przyszłaś, to fakt. Ale jak powiedziałaś Coral, że jesteś jego żoną… Coś jakby w nim drgnęło. Nie mógł oderwać od ciebie wzroku. A jak pokazałaś obrączkę? – zachichotała – Wyszczerzył się jak mysz do sera! Podobało mu się, gdy nazwałaś go SWOIM.

– E, tam. Na pewno chodziło o coś innego – pokręciła niepewnie głową.

– Nie sądzę, Carmen. Mężczyzna nie patrzy tak na kobietę, która jest mu obojętna – stała przy swoim.

– A ja ci mówię, że po prostu się ze mnie śmiał. Zawsze uważał, że jestem zabawna po alkoholu. Tak, to na pewno musiało chodzić o to!

– Jak uważasz, ale ja mam swoje zdanie na ten temat.

                Dziewczyny spędziły razem miło czas opowiadając sobie różne historie z czasu, kiedy nie miały ze sobą kontaktu. Powspominały też trochę i umówiły się na wspólny dzień SPA w przyszłym tygodniu. Jehle od razu postanowiła powiadomić o tym pomyśle także Romarey oraz Elenę. Nie trzeba było ich prosić, ale ze względu na małe dzieci oraz zaawansowaną ciążę Galery zamiast do jakiegoś wypasionego ośrodka miały się udać do jej domu i tam urządzić sobie babski wieczór. Z peelingami, maseczkami i drinkami. No i plotkami rzecz jasna!

                Kiedy Niemka opuściła mieszkanie brunetki, ta próbowała nie myśleć o tym, co powiedziała jej przyjaciółka, ale nie mogła. Cały czas prześladowała ją myśl, że Sergi był bardzo zadowolony, kiedy nazwała go swoim mężem. Nie rozumiała tylko dlaczego. Przecież zrobiła to w towarzystwie jego partnerki… Z drugiej strony było jej głupio, że się tak zachowała. Dała się sprowokować tej modeleczce. Powinna była trzymać język za zębami i po prostu to zignorować. Nie musiała wyciągać na wierzch brudów z przeszłości. Chociaż przecież i tak wszyscy wiedzieli, że Carmen i Sergi byli małżeństwem. Nie wiedzieli tylko, co się stało między nimi i dlaczego postanowili się rozstać.

***
Jak myślicie - jakie są intencje Sergiego? Obstawiacie wersję Dani czy Carmen?
Czekam na Wasze przemyślenia/przewidywania. 💖