No. 6

                Piękne, słoneczne popołudnie w sam raz nadawało się na grilla w gronie znajomych. I dlatego właśnie Carmen zmierzała taksówką do Castelldefels, do domu Messich, którzy postanowili zorganizować małe garden party. Została powitana przez uśmiechniętych gospodarzy, a następnie szybko porwana do zabawy przez dzieciaki. Najpierw kopali piłkę, a gdy się już trochę zmęczyli, zabrali się za budowanie rozmaitych budowli z klocków.

– Dzieciaki, dalibyście cioci trochę odpocząć, co? – odezwał się Leo.

– No dobrze. – pokiwał głową Thiago – Idź, ciociu. Będziemy grzeczni, a jak skończymy, to cię zawołamy.

                Brunetka wstała z trawnika i podążyła do stolika. Zgarnęła bezalkoholowe piwo, po czym zajęła miejsce na jednym z krzeseł. Tuż obok Denisa. Chłopak uśmiechnął się do niej niepewnie i odwrócił szybko wzrok. Zmarszczyła brwi. Bał się jej?

– Denis, – dotknęła jego ramienia – chciałabym cię przeprosić za ostanie zachowanie Sergiego. To nie chodziło o ciebie. – spojrzał na nią – On nie był zły na ciebie tylko na mnie.

– Czemu? – zdziwił się – Bo ze mną rozmawiałaś?

– Co? Nie! – zaprzeczyła, wzdychając – Był zły, że po meczu pojawiłam się w szatni razem z dziewczynami.  A ty się po prostu napatoczyłeś i to na ciebie wylał całą swoją frustrację.

– Naprawdę jesteście małżeństwem?

– W świetle prawa tak – pokiwała głową.

– Co to znaczy, że w świetle prawa? – dopytywał.

– To znaczy, że… – urwała, gdy usłyszała brzdęk szkła, a po chwili z domu wybiegł zdenerwowany Alba.

– Carmen, pozwól na chwilę! – zniecierpliwiony stał w drzwiach tarasowych, czekając na przyjaciółkę – Weź mu coś powiedz, bo ja już nie mam siły! – warknął, wskazując na chwiejącego się Roberto – On chce w takim stanie jechać do domu!

– To niech jedzie – wzruszyła ramionami.

– O, widzisz? – parsknął blondyn.

– Nie rozumiesz, Carmen. On chce jechać autem. Chce prowadzić!

– Co?! – krzyknęła zaskoczona – Czyś ty zwariował, chłopie?! Nie ma nawet takiej opcji, żebyś wsiadł za kółko – zbeształa małżonka.

– A kto mi zabroni? – zaśmiał się pijany.

– Ja – odparła pewnie, zbliżając się.

– Ty? Moja żonka mi zabroni prowadzić? – parsknął – Ale to ja mam kluczyki od auta, kochanie. – wyszczerzył się, a po chwili na jego twarz wypłynęło zaskoczenie, gdy Soler stanęła bardzo blisko niego i patrząc mu prosto w oczy, wsadziła dłoń do jego kieszeni – Co ty robisz? – sapnął, błądząc oczami po twarzy brunetki.

– Mylisz się, Sergi.

– Co? – nie rozumiał.

– To ja mam kluczyki od auta. – wyjęła dłoń z jego kieszeni, machając mu małym pilotem przed nosem – Ja mam kluczyki, więc ja prowadzę.

– Ale to mój samochód! – próbował wyrwać jej przedmiot z rąk, lecz mu się nie udało.

– Może przestań się kłócić i lepiej wsadź ten swój tyłeczek do auta, co? – dziewczyna przewróciła oczami.

– Słuchaj się żony, chłopie. – Jordi poklepał młodszego kolegę po plecach – Jak będziesz niegrzeczny, to ona ci nie da – puścił mu oczko.

– I tak mi nie da – mruknął pod nosem, ruszając w stronę wyjścia.

– Na pewno sobie poradzisz? Może jechać z wami? – nagle znikąd pojawiła się Romarey.

– Spokojnie. Widziałam go w różnych stanach i we wszystkich sobie z nim radziłam.

– No tak. – Alba objął swoją partnerkę – W końcu kto się lepiej zajmie facetem niż jego żona?

                Do mieszkania w Pedralbes dotarli po około pół godzinie. Soler wjechała na parking i zaparkowała auto. Wysiadła z niego i podeszła do drzwi od strony pasażera, pomagając piłkarzowi wykaraskać się z pojazdu. Chwyciła go w pasie, a on przewiesił jej rękę przez barki i tak właśnie skierowali się do mieszkania na najwyższym piętrze, które niegdyś stanowiło ich wspólne gniazdko.

                Kiedy już byli w środku, od razu udali się do największego pomieszczenia czyli sypialni. Robetro momentalnie rzucił się na łóżko i głośno westchnął.

– Och, jak dobrze! – ziewnął – Wygodne łóżeczko z pachnącą pościelą. Nie ma nic lepszego na świecie.

– Od kiedy to taki domator się z ciebie zrobił, co? – zaśmiała się brunetka – Twoje własne łóżko to twoje ulubione miejsce?

– Mhm. – pokiwał twierdząco głową – Ale jest jeszcze wersja super premium.

– Tak? Ciekawe jaka? – uniosła wysoko brwi.

– Moje wygodne łóżko z moją piękną, osobistą żoną w nim. – poklepał materac – Kładź się, żono. Nie gryzę. A przynajmniej nie dzisiaj. – zaśmiał się, podciągając się do siadu i ściągając koszulkę, a następnie sięgając do rozporka – Co tak patrzysz, jakbyś ducha zobaczyła? – spojrzał na kobietę – Wskakuj. Nie będziesz tłukła się po nocy przez pół miasta. Przecież mieszkasz w dzielnicy gotyckiej. Po nocy to już w ogóle jest niebezpieczne.

– Jestem dużą dziewczynką, Sergi – przewróciła oczami.

– Jesteś też moją żoną i ja się nie zgadzam. Będę spokojniejszy, jeśli prześpisz się tutaj. – kiwnął głowę na posłanie obok siebie – Nie martw się, nie będę się do ciebie przystawiał.

– Nie martwię się tym – automatycznie zaprzeczyła.

– No to się kładź, Soler!

– Ugh! – jęknęła – Ale przecież nie będę spać w jeansach… Nie, Sergi, to bez sensu. Zamówię sobie taksówkę.

– Ściągaj te durne spodnie, weź sobie moją koszulkę z szafy i się kładź albo sprowadzę cię do tego łóżka siłą.

– Siłą? – zakpiła, lecz szybko zaczęła się rozbierać, kiedy blondyn spróbował się podnieść z łóżka – No już, już, przecież się przebieram i już się kładę! – posłusznie się przebrała i powoli wsunęła się pod kołdrę tuż obok piłkarza.

– Dobranoc, żono – przysunął się do brunetki i objął ją w pasie, składając delikatny pocałunek na jej czole.

– Dobranoc, mężu – uśmiechnęła się pod nosem, kładąc swoją dłoń na jego ze zdumieniem wyczuwając kawałek zimnego metalu, kontrastującego z ciepłem skóry mężczyzny. Niewielki kawałek. Obrączkę.

***
I co Wy na to? Sergi zaczął znowu nosić obrączkę... Tylko czy to coś znaczy?

A z okazji nadchodzących Mikołajek postanowiłam zrobić coś dla Was i odpowiedzieć na WSZYSTKIE Wasze pytania. Możecie mnie pytać, o co tylko chcecie - czy to o moje studia, o książki, o moje plany, upodobania, piłkę nożną, Formułę 1, różne miejsca, treningi, dietę, makijaż, kosmetyki, muzykę, ciuchy, przepisy... Oczywiście także o obóz i Anię Lewandowską, bo wiem, że to Was ciekawi. 😂 I uwaga - odpowiem też szczerze na Wasze pytania dotyczące mojej choroby, a więc tego, co spowodowało moją przerwę w pisaniu w zeszłym roku - możliwe, że to jedyna taka okazja... Tak czy siak - pytajcie o co chcecie, a ja na pewno odpowiem! Pytania możecie wpisywać tutaj w komentarzach, wysyłać w mailu, wpisywać w komentarzach na drugim (recenzenckim) blogu https://ohhmylotus.blogspot.com oraz poprzez Instagram - czy to w DM czy poprzez story - to zależy od Was. 😏 [Ig recenzencki: @ohh.my.lotus12 - mojego prywatnego już znacie 😉]. Czas macie przez cały nadchodzący tydzień czyli do końca listopada.
Buziaki!