No. 1

                Pewnie wkroczyła do najlepszego klubu w mieście. Od zawsze imprezowała ze swoim towarzystwem tylko i wyłącznie tu. Ochroniarz ją pamiętał, więc nie musiała czekać w długiej kolejce przed lokalem. W środku kłębiło się od spoconych ludzi. Zapach alkoholu i głośna, latynoska muzyka – tego jej brakowało podczas pobytu w Holandii.

                Chciała się dzisiaj wyszaleć. Wypić drinka lub dwa. Ewentualnie trzy. Zatańczyć z jakimś przystojniakiem. Znowu poczuć się beztrosko. Nie pomyślała jednak, że może tu spotkać kogoś ze starej ekipy.

Siedziała akurat przy barze, gdy usłyszała znajomy głos. Zamrugała kilka razy, ale nie poruszyła się. Nie chciała się zbytnio afiszować ze swoim powrotem do Barcelony. Jednak jej plany najwyraźniej legły w gruzach, bo mężczyzna stojący obok, zwrócił na nią uwagę.

– Carmen? – zapytał niedowierzając.

– Cześć, Jordi. – uśmiechnęła się, zeskakując ze stołka i przytulając lewego obrońcę FC Barcelony – Kopę lat.

– Nie wierzę! – krzyknął, łapiąc ją w pasie i okręcając dookoła. Był wesolutki, więc musiał już coś wypić – Carmen Soler Nuñez we własnej osobie! Kiedy wróciłaś do miasta?

– Wczoraj. – przyznała – I tak, wróciłam na stałe. – przewróciła oczami – Tęskniłam za tym miastem. Za klimatem, za atmosferą…

– Za mną… – dodał szczerząc się – Chodź, przywitasz się z resztą! – mężczyzna pociągnął ją przez tłum imprezowiczów do oddalonej nieco strefy, gdzie przy stoliku siedziała grupka przyjaciół – Ej, ludziska! Patrzcie kogo ja tu mam! Nasza Carmen wróciła na stare śmiecie!

                Z siedzenia natychmiast poderwał się Busi, który zamknął kobietę w niedźwiedzim uścisku. Zaraz po nim to samo zrobił Marc-André, a następnie przywitała się z Dani, Eleną oraz Romarey, którą zdążyła jeszcze poznać przed wyjazdem z kraju. Po chwili przeniosła wzrok na szczupłą blondynkę, która wystawiła w jej stronę dłoń.

– Coral, miło mi – posłała sztuczny uśmiech modelka.

– Carmen – uścisnęła jej rękę.

                Przez cały ten czas czuła na sobie czyjś wzrok. Doskonale wiedziała, kto się jej przypatrywał. Jedyny z zebranych, który się z nią nie przywitał. Sergi Roberto.

                Alba dostawił dla przyjaciółki krzesło, nie przyjmując nawet możliwości odmowy. Zamówili nową kolejkę i zaczęli rozmawiać na różne tematy, sącząc powoli swoje napoje. Dziewczyny zaczęły opowiadać Soler o tym, co się pozmieniało w mieście od jej wyjazdu. Za to chłopaki informowali ją o nowościach w sprawie klubu, ligi i przepisów. Roberto przez cały czas siedział cicho. Coral co chwilę próbowała wtrącić swoje trzy grosze, ale nikt nie zwracał na nią zbytniej uwagi. Modelka nie znała się ani na piłce, ani na tym mieście, więc nie mogła podłapać tematu do rozmowy. Siedziała za to napuszona i mieszała słomką w swoim drinku.

– Tęskniliśmy za tobą – przyznał Alba.

– Nikt nie robi takiej szarlotki jak ty – rozmarzył się Busi.

– Sergi też bardzo tęsknił, prawda? – odezwał się podpity ter Stegen – Oj, no przyznaj się, że tęskniłeś za Carmi – cmoknął, kiedy pomocnik milczał.

– Przymknij się Marc – warknął zawodnik grający z numerem dwudziestym.

– Wybacz, Marc, ale Sergi nie musi za nikim tęsknić. – prychnęła Simanovich, wtulając się w ramię towarzysza – Kim ty w ogóle jesteś i za kogo się masz, że przychodzisz tu ot tak sobie i rozwalasz nam wszystkim towarzyskie wyjście? – zapytała wściekła nowopoznaną.

– Ona nikomu nic nie rozwaliła – zaczęła Dani, ale Carmen ją uciszyła gestem dłoni.

– Chcesz wiedzieć, kim jestem? – zaśmiała się perliście, wbijając swoje spojrzenie w najmłodszego z zebranych tu piłkarzy – Jestem żoną Sergiego Roberto – wzruszyła ramionami.

– Że co?! – pisnęła – Mojego Sergiego? – zerknęła zszokowana na chłopaka.

– Nie, kochanie. – pokręciła głową z politowaniem – MOJEGO Sergiego. Piłkarza FC Barcelony. Urodzonego siódmego lutego tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku. Który zadebiutował w pierwszej drużynie dziesiątego listopada dwa tysiące dziesiątego roku. A od czwartego lipca dwa tysiące trzynastego roku jest moim MĘŻEM. Przeliterować? – zakpiła, unosząc do góry lewą dłoń, na której serdecznym palcu dumnie lśniła złota obrączka od Cartiera – M-Ę-Ż-E-M. Ja jestem jego żoną, a on moim mężem. Jesteśmy małżeństwem.

***
Witam Was serdecznie na moim nowym blogu! 👋
Nie ma chyba sensu zbyt długo się tu rozpisywać, bo po przeczytaniu powyższego zapewne już wiecie, kogo będzie się tyczyła ta historia - tak, znowu robię podejście do Sergiego i mam nadzieję, że nie skończy się tak jak ostatnio czyli nie zostanie postacią dalszoplanową. 😇
To co? Zachęcam do obserwowania bloga i do zostawienia mi swoich namiarów w zakładce "INFORMOWANI", jeśli chcecie otrzymywać info o nowościach.
Buziaki! 💗